Το περασμένο σαββατοκύριακο, έχοντας πολύ χαλαρή διάθεση (είχε προηγηθεί μια άστα-να-πάνε εβδομάδα), το ανεμολόγιο παρακολούθησε την ξεκαρδιστική παράσταση «Δύο τρελοί-τρελοί παραγωγοί» στο Θέατρο Αλίκη.
Ειδικός επί των θεατρικών δεν είμαι, για τα θέματα αυτά, να απευθυνθείτε στην Άννα. Όμως, η παράσταση μου άρεσε. Είχα ακούσει και δει τα σχετικά με την παράσταση σε τηλεοπτικά δελτία που εκθείαζαν την όλη προσπάθεια των Χαϊκάλη, Λουδάρου, Βούρου, Γκλέτσου, Καγιά σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Επίσης, η πρωτότυπη παράσταση (The Producers) έφερε την υπογραφή του κορυφαίου Μελ Μπρουκς, είχε κερδίσει καμιά ντουζίνα βραβεία Τόνυ και είχε σπάσει αρκετά ρεκόρ όταν και όπου παίχτηκε.
Εν ολίγοις, ένας ξεπεσμένος παραγωγός με οικονομικά προβλήματα (Χαϊκάλης) μαζί με ένα ελαφρώς απατεώνα λογιστή που έχει καημό να γίνει παραγωγός του θεάτρου (Λουδάρος), σκαρφίζονται την κομπίνα: Βρίσκουν το χειρότερο έργο που έχει γραφτεί. Προσλαμβάνουν τον χειρότερο σκηνοθέτη που υπάρχει. Μαζεύουν 2 εκατομύρια δολλάρια. Προσλαμβάνουν τους χειρότερους ηθοποιούς και πριν προλάβει να τελειώσει η πρεμιέρα του έργου, το κατεβάζουν και την κοπανάνε με τα λεφτά. Δεν θα σας πω με λεπτομέρειες την εξέλιξη του έργου, αν και στο σάιτ της wikipedia, υπάρχει η υπόθεση όλη.
Φυσικά, τα πράγματα δεν πάνε όπως θέλουν οι δυο απατεώνες. Το έργο που έχει γράψει ο Απόστολος Γκλέτσος, όμως έχει απρόσμενη επιτυχία σκηνοθετημένο από τον Γιάννη Βούρο (σε ρόλο έκπληξη). Όμως, κατά την άποψή μου, αυτός που είναι πραγματική αποκάλυψη είναι ο Αντώνης Λουδάρος, που χορεύει, τραγουδάει, φλερτάρει με τη γραμματέα που προσλαμβάνουν (Βίκυ Καγιά) και φεύγει μαζί της για το Ρίο αφήνοντας τον συνέταιρό του στη φυλακή. Βέβαια, στο τέλος έχει μια κρίση συνείδησης και γυρίζει για να σταθεί στο πλευρό του φίλου του και να τραβήξουν μαζί στο δρόμο της δόξας και των επιτυχιών.
Αν υπήρχε μια φράση που συνοψίζει το όλο εγχείρημα, αυτή θα ήταν ακριβή παραγωγή. Το έργο παίζεται στο Θέατρο Αλίκη, μια ζεστή γωνιά στην οδό Αμερικής. Πάνω από την είσοδο στην αίθουσα, ένα λαμπρό πορτρέτο της αξέχαστης Αλίκης και αριστερά στο φουαγέ, φορέματα που φόρεσε και περιοδικά με εξώφυλα που κόσμισε. Όμως, δεν εντόπισα μια μικρή ετικέτα που να αναφέρει πότε φορέθηκε το κάθε φόρεμα. Ίσως να μην το πρόσεξα εγώ, δεν ξέρω. Η αίθουσα ήταν κι αυτή μικρή και φυσικά sold-out για Σάββατο βράδυ. Όμως, υπήρξαν στιγμές που ακόμα και η σκηνή φαινόταν μικρή για τα πολλά σκηνικά που εναλλάσονταν, τα χορευτικά αλά Broadway, τους πολλούς ηθοποιούς και χορευτές του έργου.
Νομίζω πως η αποκάλυψη της παράστασης δεν ήταν το ντεμπούτο της Βίκυς Καγιά, ούτε ο Παύλος Χαϊκάλης στο ρόλο του ξεπεσμένου παραγωγού Max Bialystock, ούτε ο Γιάννης Βούρος και ο Αντώνης Γκλέτσος στους ρόλους του σκηνοθέτη και του θεατρικού συγγραφέα, αντίστοιχα. Προσωπικά, έμεινα έκπληκτος με την κίνηση, τη στάση, το τραγούδι και γενικά με όλη την εμφάνιση του Αντώνη Λουδάρου, που … τα έκανε όλα (και έκλεψε και την … Καγιά).
Μακάρι, το έργο να κρατήσει όσο κράτησε και το αντίστοιχο πρωτότυπο και να έχουμε τη δυνατότητα να το δούμε σε μεγαλύτερη σκηνή για να το απολαύσουμε όπως πρέπει. Θα κλείσω με μια παρατήρηση. Κατά τη συνήθη τακτική του Μελ Μπρουκς (όσοι έχουν δει ταινίες του, θα καταλάβουν), μετά το τέλος της παράστασης, και ενώ ο όλος θίασος είναι επί σκηνής για το χειροκρότημα, ο χορός και οι πρωταγωνιστές ξεκινούν ένα τραγούδι αποχαιρετισμού προς το κοινό (αν σας άρεσε, να ξαναέρθετε, αν όχι, μην το πείτε κανενός). Μετά πέφτει οριστικά η αυλαία. Δυστυχώς, αρκετοί από το ακροατήριο που ήρθαν μάλλον λόγω ονομάτων (ή και γω δεν ξέρω γιατί) είχαν ήδη σηκωθεί να φύγουν από την αίθουσα και έτσι όχι μόνο δεν είδαν το φινάλε αλλά με την αγένεια που επέδειξαν δεν σεβάστηκαν τον κόπο του ηθοποιού και το χειροκρότημα του κοινού.
Αυτά.
Ι.
Powered by ScribeFire.
re: everything and anything 