Με αφορμή το σχόλιο του/της nefestoras στο προηγούμενο κείμενο του ανεμολογίου, κάποιες περαιτέρω σκέψεις επί του θέματος:
Σαφώς και δεν είμαστε (ούτε και μπορούμε να είμαστε) συνέχεια «όλα καλά», «φιλάκια», «να είστε καλά». Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα. Η ζωή δεν είναι παιχνίδι παρά τα όσα διατείνονται τα τηλεοπτικά σφαγεία της μεσημεριανής ζώνης. Ίσως η ζωή να είναι δύσκολη, όπως λέει και ο Μ. Σκοτ Πεκ στο διάσημο έργο του «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος», εκτός αν και αυτός κάνει λάθος.
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ενός παραλογισμού. Φαίνεται σαν να έχει χαθεί κάθε έννοια μέτρου, κοινής λογικής, απλού και αυτονόητου. Από πού να ξεκινήσει κανείς? Από τη γκλαμουριά, την προσπάθεια επιβολής ενός τρόπου και ενός ήθους που
είναι ξένο για τον απλό άνθρωπο (αν και κάποιος πρέπει να ορίσει ποιος
είναι ο απλός άνθρωπος), την προβολή αθλιοτήτων και μη-ειδήσεων αλλά και τη δημιουργία ειδήσεων από αυτούς που έπρεπε να ανοίγουν τα μάτια του κόσμου και όχι να τα κλείνουν. Για να βρεις το δίκιο σου, πάρε τηλέφωνο σε ένα πρωινάδικο. Για να γίνεις γνωστός έβγα στα τηλεσφαγεία. Θέλεις να μάθεις, να καταλάβεις για ένα πρόβλημα, κοινωνικό ή άλλο? Μην ανοίξεις τις ειδήσεις και μην κολλήσεις με τα τηλεπαράθυρα. Ίσως το διάσημο εκείνο αναρχικό γκραφίτι «η τηλεόραση έχει και off» να είναι αληθινό.
Είναι αυτή η μόνη άμυνα των ημερών? Θέλω να πιστεύω πως όχι, πως υπάρχουν ακόμα κοινωνικοί φορείς και δυνάμεις που αντιστέκονται και αλλάζουν λίγο την εικόνα που βγάζει προς τα έξω η κοινωνία αυτή. Όπως έγραψα και στο σχόλιο, ο τεχνολογικός πολιτισμός δεν έφερε μόνο ανέσεις υλικοτεχνικές αλλά και πολλά και έντονα ψυχολογικά προβλήματα. Δυστυχώς, όμως, η ποιότητα και η ποσότητα των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας (σωματικής και ψυχικής) δεν εξαρτάται από τη σοβαρότητα των προβλημάτων αλλά από το βάθος της τσέπης και το πάχος του πορτοφολιού.
Και τι θα γίνει θα ρωτήσει κάποιος? Τι μπορεί να γίνει? Απάντηση εύκολη δεν υπάρχει, νομίζω στο ερώτημα. Ίσως να χρειάζεται μια ατομική και συλλογική ενδοσκόπηση, μια προσπάθεια αναζήτησης ενός χαμένου εαυτού.
Να σταθούμε όλοι και να αναλογιστούμε τις ευθύνες για το γενικότερο κοινωνικό μας κατάντημα. Ίσως πάλι, τα λόγια ενός μεγάλου προέδρου που είπε πριν από πολλά χρόνια απευθυνόμενος στους πολίτες της χώρας του να είναι μια λύση: Ask not what your country can do for you – ask what you can do for your country.
Τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας για τη μιζέρια που βλέπουμε και βιώνουμε καθημερινά; Να αρνηθεί τα όσα προσπαθούν να του επιβληθούν ως τρόπος ζωής και να επιλέξει ένα δρόμο (λιγότερο ταξιδεμένο) με πολλή όμως ατομική και συλλογική ευτυχία.
Ι.
Powered by ScribeFire.