Have a great day, revisited

Με αφορμή το σχόλιο του/της nefestoras στο προηγούμενο κείμενο του ανεμολογίου, κάποιες περαιτέρω σκέψεις επί του θέματος:

Σαφώς και δεν είμαστε (ούτε και μπορούμε να είμαστε) συνέχεια «όλα καλά», «φιλάκια», «να είστε καλά». Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα. Η ζωή δεν είναι παιχνίδι παρά τα όσα διατείνονται τα τηλεοπτικά σφαγεία της μεσημεριανής ζώνης. Ίσως η ζωή να είναι δύσκολη, όπως λέει και ο Μ. Σκοτ Πεκ στο διάσημο έργο του «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος», εκτός αν και αυτός κάνει λάθος.

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ενός παραλογισμού. Φαίνεται σαν να έχει χαθεί κάθε έννοια μέτρου, κοινής λογικής, απλού και αυτονόητου. Από πού να ξεκινήσει κανείς? Από τη γκλαμουριά, την προσπάθεια επιβολής ενός τρόπου και ενός ήθους που
είναι ξένο για τον απλό άνθρωπο (αν και κάποιος πρέπει να ορίσει ποιος
είναι ο απλός άνθρωπος), την προβολή αθλιοτήτων και μη-ειδήσεων αλλά και τη δημιουργία ειδήσεων από αυτούς που έπρεπε να ανοίγουν τα μάτια του κόσμου και όχι να τα κλείνουν. Για να βρεις το δίκιο σου, πάρε τηλέφωνο σε ένα πρωινάδικο. Για να γίνεις γνωστός έβγα στα τηλεσφαγεία. Θέλεις να μάθεις, να καταλάβεις για ένα πρόβλημα, κοινωνικό ή άλλο? Μην ανοίξεις τις ειδήσεις και μην κολλήσεις με τα τηλεπαράθυρα. Ίσως το διάσημο εκείνο αναρχικό γκραφίτι «η τηλεόραση έχει και off» να είναι αληθινό.

Είναι αυτή η μόνη άμυνα των ημερών? Θέλω να πιστεύω πως όχι, πως υπάρχουν ακόμα κοινωνικοί φορείς και δυνάμεις που αντιστέκονται και αλλάζουν λίγο την εικόνα που βγάζει προς τα έξω η κοινωνία αυτή. Όπως έγραψα και στο σχόλιο, ο τεχνολογικός πολιτισμός δεν έφερε μόνο ανέσεις υλικοτεχνικές αλλά και πολλά και έντονα ψυχολογικά προβλήματα. Δυστυχώς, όμως, η ποιότητα και η ποσότητα των παρεχομένων υπηρεσιών υγείας (σωματικής και ψυχικής) δεν εξαρτάται από τη σοβαρότητα των προβλημάτων αλλά από το βάθος της τσέπης και το πάχος του πορτοφολιού.

Και τι θα γίνει θα ρωτήσει κάποιος? Τι μπορεί να γίνει? Απάντηση εύκολη δεν υπάρχει, νομίζω στο ερώτημα. Ίσως να χρειάζεται μια ατομική και συλλογική ενδοσκόπηση, μια προσπάθεια αναζήτησης ενός χαμένου εαυτού.
Να σταθούμε όλοι και να αναλογιστούμε τις ευθύνες για το γενικότερο κοινωνικό μας κατάντημα. Ίσως πάλι, τα λόγια ενός μεγάλου προέδρου που είπε πριν από πολλά χρόνια απευθυνόμενος στους πολίτες της χώρας του να είναι μια λύση: Ask not what your country can do for you – ask what you can do for your country.
Τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας για τη μιζέρια που βλέπουμε και βιώνουμε καθημερινά; Να αρνηθεί τα όσα προσπαθούν να του επιβληθούν ως τρόπος ζωής και να επιλέξει ένα δρόμο (λιγότερο ταξιδεμένο) με πολλή όμως ατομική και συλλογική ευτυχία.

Ι.

Powered by ScribeFire.

Advertisements

Read Full Post »

Have a great day

Παίρνω αρκετά μηνύματα κάθε εβδομάδα από φίλους από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Αρκετά από τα μηνύματα αυτά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως … μηνύματα μαζικής αποστολής (ξέρετε, στείλε το σε δέκα φίλους και θα γίνεις σοφότερος, ψηλότερος, πλουσιότερος, υγιέστερος). Σήμερα όμως, έλαβα ένα διαφορετικο μήνυμα. Δεν θα του έδινα σημασία αλλά χθες άκουσα κάποια δυσάρεστα νέα και … ευτυχώς το μήνυμα ήρθε την κατάλληλη στιγμή:

Life is short! Break the rules! Forgive quickly! Kiss slowly!
Love truly, Laugh uncontrollably…
And never regret anything that made you smile.

Σε μετάφραση:

Η ζωή είναι σύντομη! Σπάστε τους κανόνες! Συγχωρέστε γρήγορα! Φιλήστε αργά!
Αγαπήστε αληθινά, γελάστε ανεξέλεγκτα…

Και ποτέ μην μετανιώνετε για κάτι που σας έκανε να χαμογελάσετε.

Καλή μας ημέρα

I.

Powered by ScribeFire.

Read Full Post »

Από χειμώνα, καλοκαίρι

Ζέστανε ο καιρός, ελάφρωσαν τα ρούχα, σχεδόν καλοκαίριασε. Ένας
δυνατός, λαμπερός ήλιος μας καλούσε όλο το πρωί να βγούμε έξω, να
χαρούμε την ημέρα (και η δουλειά; Άστην να περιμένει 🙂 όποτε
μπορέσουμε). Θυμήθηκα κάτι που άκουσα από ένα συγγενικό πιτσιρίκι, όλο
αφέλεια και παιδική αθωότητα.

Περασμένο καλοκαίρι, τέλη Αυγούστου πρέπει να ήταν και είχαν αρχίσει
οι πρώτες ψύχρες. Πάνε κάνα δυο χρόνια από τότε. Συζητούσαν οι μεγάλοι
γύρω από το τραπέζι περί παντός επιστητού. Κάποια στιγμή η κουβέντα
γύρισε στον καιρό (στα τερτίπια του) «πότε κρύο, πότε ζέστη» είπε ένας,
«ναι, πάνε πια οι εποχές, μόνο χειμώνας και καλοκαίρι υπάρχει πια, πάει
η άνοιξη», αναφώνησε κάποιος άλλος. «Οι παλιές καλές εποχές» συμπλήρωσε
τρίτος της παρέας. Ο μικρός άκουγε τους μεγάλους και φαινόταν να ήθελε
να πει και αυτός το «δικό του». Πώς, όμως, να διακόψει τους μεγάλους;
Ποιος θα τον ακούσει; Ποιος θα τον αφήσει να μιλήσει;

Η γιαγιά, που τον αγαπούσε, έσκυψε προς το μέρος του και τον ρώτησε:
«Βασίλη, εσύ ξέρεις τις εποχές;» Ο μικρός, όλο χαρά που θα συμμετείχε
επιτέλους στην κουβέντα των μεγάλων, φούσκωσε από καμάρι και αποκρίθηκε:

«Και βέβαια τις ξέρω. Είναι το φθινόπωρο, ο χειμώνας, … «, φώναξε
ο μικρός. Και κόλλησε. Η μαμά του Βασίλη, κι αυτή όλο χαρά και
περηφάνεια, παρακολουθούσε το μικρό. Το πρόσωπό της έδειξε να
σκοτεινιάζει. Το καμάρι μου τις ξέρει τις εποχές απ’ έξω, σκέφτηκε. Ο
μικρός είχε κολλήσει. Είχε μάθει στο νηπιαγωγείο ότι μετά το χειμώνα
έρχεται η άνοιξη και μετά το καλοκαίρι. Πώς όμως να ταιριάζει όσα είχε
μάθει με αυτά που άκουγε να λένε οι μεγάλοι; Ότι δεν υπάρχει άνοιξη
πια; Από χειμώνα, κατευθείαν καλοκαίρι;

Σκέφτηκε λίγο και ξαναπροσπάθησε: «Είναι το φθινόπωρο, ο χειμώνας,
το καλοκαίρι … και το κανονικό το καλοκαίρι». Κόκκαλο η μαμά, η
γιαγιά, και όλοι οι μεγάλοι.

Ναι, Βασίλη. Από χειμώνα, καλοκαίρι και … μετά το κανονικό καλοκαίρι 🙂

Ι.

Powered by ScribeFire.

Read Full Post »

Kλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης.

Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.

Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.

Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…

Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.

Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.

Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.

Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!

Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

Powered by ScribeFire.

Read Full Post »

Να τος και ο Μάης

μέσα στο μικρό γλαστράκι.

Αρωματικός, με το ροζ και το λευκό του, νοσταλγικός και γεμάτος προσδοκίες.

Ι.

Read Full Post »